Juli 2013…………Ik zit tussen duizenden foto’s van Maarten en blader van de ene naar de andere. Allemaal hebben ze een verhaal, een gebaar en een lied. Ik heb ze al lang geselecteerd. Ze zijn al verspreid en ze zullen overal weer terug komen. Gelukkig hebben we de foto’s nog roepen we dan. Maar al die foto’s dragen zoveel mee, zoveel herinneringen, momenten, liedjes, gedachten…..
Ik zal ‘m zo missen. Die lange. Ik wist dit en toch schuif je de gedachte van dat moment steeds naar voren.
In het laatste gesprek met Eva over de rouwkaarten werd het me eigenlijk duidelijker dan ooit. We zullen Maarten sneller moeten missen dan dat we willen. Terwijl ik me zorgen maak om vriend Kees die zijn laatste dagen bij ons heeft gaat Maarten weg.
Drie weken geleden had ik een hartinfarct en kreeg ik een goede waarschuwing. Een verwijzing naar het kantelpunt. Blijven of weggaan. Ik mocht blijven. Op zo’n moment wordt er veel duidelijk. We hebben niets te kiezen. Hoeveel keer heb ik het met Kees besproken? Hoeveel keer heeft Maarten me uitgelegd hoe dat zit? Nu moet ik me rustig houden, geen zorgen maken, geen gestress. Valt verdriet over wat er is en wat komen gaat ook onder stress?
Elke foto heeft een verhaal. Er is geen zanger waar ik meer foto’s van heb gemaakt dan van Maarten. Het is zo gegroeid. Als Maarten iets deed dan maakte ik foto’s van Maarten. Nu ik denk dat ik alle foto’s wel bij elkaar heb duiken er steeds weer nieuwe op. Verstopt in een andere map op de computer, bewaard op een onhandig gecamoufleerde harde schijf.
Wanneer ik de eerste foto’s van Maarten gemaakt heb weet ik eigenlijk niet eens meer. Waarschijnlijk in het Koningstheater van Frank in Den Bosch. Later zullen we dit theater ook gedenken als een legendarische plek waar het gebeurde. In ieder geval liep Bram Vermeulen daar ook als een rode draad door heen. Het was de Hommage aan Bram waar ik Maarten goed fotografeerde en observeerde. Ik vond het fantastisch om de verhalen te horen uit die grote mond. De grappen met Paul de Munnik en de liefdevolle woorden voor Jochem Myjer.
Later hebben we deze avonden met hommages veel opgehaald en Maarten wist zeker dat Bram overal een hand in had. Die technische storing in het begin was allemaal de schuld van Bram op die lege kruk. Vanavond stuurde Jochem me een berichtje. Hij had gevlogen met Armin van Buuren en even naar Maarten en Bram gezwaaid. Maarten, met een bier in zijn hand en een sigaret in zijn mond, pratend met Bram. Zo zie ik het graag en zo geloof ik er ook in.
“Heimwee naar de hemel” was een mooi programma en wat ben ik blij dat dit gemaakt is. Maarten vroeg me om dit in De Duif te fotograferen maar dat kwam er niet van. De uitnodiging voor een bezoek aan De Duif kwam er daarna weer maar toen voor een laatste groet aan Maarten. Hoe raar kan het lopen.
Ik zie Maarten staan op de Parade. “Allemaal rottigheid” riep hij en streek door zijn haren. De lange stelten gestoken in rubber laarzen.Hij had er de grootste lol in om meer herrie te maken dan Ellen ten Damme die in de tent naast hem zou spelen.
Ik zie Maarten in Paradiso tijdens de imposante Avond van het liefdeslied. Wat baalde hij dat zijn “Ratje” er niet lekker uitkwam. “Sorry Jaap, de tekst is zo mooi maar best moeilijk” alsof het op de foto’s te zien zou zijn.
Ik kijk de foto’s van Maarten in het Dorpshuis in Zeeland waar Jacques de beste vleugel voor hem had laten komen. Als een kind zo blij was hij met de vleugel en met de mosselen na afloop en z’n mosselTshirt.
“Zo blij als een kind……” Ik heb de vergelijking zoveel gemaakt. Maarten kon stralen en hevig verwonderd zijn. Maarten kon het tegelijk als hij weer een vurig pleidooi hield. Met een bier in de ene en een sigaret in de andere hand. Daartussen de waarheid van Maarten. De andere dag belde hij weleens. “Heb ik erg gedramd?”
Maarten had een hekel aan stille kleedkamers waar hij dan in de pauze zat. Liever even tussen het publiek of samen wat hardop mijmeren in een hoek. Nu praat ik over de laatste voorstellingen. Alleen achter de piano met Edwin die de techniek deed en vaderlijk op hem paste of Frank die zijn cd’s en boeken op de tafel in de hal schikte.
Ik zie Maarten in een liefdevolle omhelzing met Jeroen van Merwijk die hem opzocht bij de voorstelling in Rijswijk. “Noem het maar vrienden….” Van Merwijk is er zo een. Waardevolle vrienden waar je ook nog eens een prima programma mee kunt maken zoals “De bende van vier”. Op tv is dit programma herhaald. Dat is mooi van die omroep maar liever had ik Barmhart gezien in een herhaling. Nou ja, herhaling…… geen enkele omroep heeft het aangedurfd om dit uit te zenden terwijl het in mijn ogen toch het mooiste is wat Maarten, Egon en Marcel gemaakt hebben. Dat die VSCDprijs er dan toch kwam voor Het Wilde Westen was voor mij alleen maar een goedmakertje voor een eerder gemaakte fout van de jury. Het is ze vergeven al blijf ik het dom vinden.
Ik voelde me zeer vereerd toen Maarten me zei dat hij perse die foto, die ik in Carré maakte, op de cover van Barmhart wilde. Deze foto maakte ik net voor zijn optreden tijdens de hommage aan Bram Vermeulen. Zenuwachtig in de gang, onder de monitor met de zaalbeelden stond Maarten daar met een peuk voor het bordje Roken niet toegestaan. We hebben er om gelachen. Op de cd is het bordje verscholen maar iedere artiest die in Carré stond weet het plekje te vinden. Toen daarna de DVD kwam wist Maarten weer zeker welke cover hij op het boekje met DVD wilde.
Het originele schilderij hangt nu nog in mijn atelier en verhuist binnenkort naar het theater Twee Hondjes in Hellevoetsluis waar Maarten zo graag speelde. Het komt in de kleedkamer te hangen. Elke artiest die daar speelt zal Maarten tegen komen.
“Mooi rood is nooit lelijk en Jaap heeft het thuis” riep Maarten deze dubbele lading de foyer in na afloop. De laatste foto die ik van Maarten in het theater maakte was de laatste diepe buiging. Hoe toepasselijk. Ik heb deze nu heel groot hangen in mijn atelier. Boven aan dit schrijfsel zie je deze foto. Kwaad was hij als de pers weer eens een andere foto gebruikte of als mijn naam er niet bij stond. Voor Gemene Deler moest er met spoed een foto komen voor de theaterbrochures. Maarten wilde de bewerkte foto uit 2005. Mond wagenwijd open in de karakteristieke Maartenhouding moest het een krachtige foto worden. “Maar wel even die ene tand een beetje bijwerken” kwam er terloops achteraan. De affiche werd een andere mooie zwartwitfoto. Met gesloten mond. Maarten heeft zijn mooiste foto’s uitgezocht voor de website. Hij was daar trots op en ik natuurlijk ook.
Ik zie Maarten in de artiestenfoyer met grote gebaren praten met Freek en even later buiten naast de artiestenfoyer hoog boven in Carré. Maarten vertelt William Spaaij over Carré en Ramses en als ik snel naar de foto kijk zie ik Maarten en een jonge Ramses samen. 
Het wordt een mooi muzikaal onderonsje daarboven…..
“Hoe nederig kan uw zanger zijn…” zei Maarten toen hij na afloop van het feestje voor Drs. P naast de meester zelf kwam zitten. “Als een klein kind” luisterde hij naar de woorden van Drs.P. 
Op het podium maakte hij een diepe buiging voor hem en Drs. P. zei groot respect te hebben voor Van Roozendaal. Zelfs die lange kon blozen.
Ik zie Maarten en Kees Torn tussen de deuren van het Westlandtheater. Even een sigaar voor Kees en een sigaret voor Maarten. Drankje erbij. Rock & roll in het theater. 
Zo’n vijf minuten ervoor stonden ze te proesten van het lachen met een Westlands fruitkistje in de armen.
Terwijl ik alle duizenden foto’s door kijk kom ik bij een paar slechte donkere maar waardevolle foto’s met Joost Zwagerman. 
Voor het boek Perfect Day koos Joost een paar foto’s uit die ik van Maarten maakte. Het was niet de keuze van de zanger en Maarten bleef volhouden bij die ene foto. Kenmerkend met zijn hand onder zijn gezicht. Eén vinger naar boven. Een echte Van Roozendaal. Jarenlang heeft hij geroepen dat dit de mooiste was. Ik vond die donkere foto waar hij in een hoekje met Eva en Fre zat te praten het mooiste. Een slechte foto maar zo mooi.
Eva. In een donkere hoek maar zo belangrijk. Ik hoop dat iedereen lief voor haar is. Ze maakt mooie dingen, ondersteunt veel mooie producties maar zal een groot gemis ervaren.
Toen het de laatste maanden stiller werd en ik me zorgde maakte hoe het die week met hem was kwam daar, alsof hij het aanvoelde, dan plotseling weer een berichtje “Schrik maar niet. Vooral niet als ik straks opeens om het hoekje kom gelopen. Ben nog niet dood. Ben bovendien van jou ook nooit geschrokken.”
Hij heeft zoveel moois gemaakt en ik ben dankbaar dat ik zoveel moois heb kunnen maken voor en van hem. We zullen hem nooit kwijt raken. Maarten zal er altijd zijn. Tussen de regels, naast de melodieën. Misschien samen met Bram lachend om ons…..
Het laatste bericht dat ik van Maarten kreeg:
“Je ziet: we zijn nog niet van elkaar af.
Liefs, Maarten.”
